Στην εποχή που διερχόμαστε, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε όλοι όσοι με οποιονδήποτε τρόπο εμπλέκονται στο χώρο του franchise – είτε σαν σύμβουλοι, είτε σαν franchisors, είτε franchisees ή ως υποψήφιοι franchisees,- ότι χρειαζόμαστε νέα εργαλεία, νέες ιδέες, νέες πρακτικές για να αντιμετωπίσουμε τη νέα κατάσταση και αυτήν τη νέα πραγματικότητα.
Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις μοναδικές δυνατότητες που παρέχει ο θεσμός του franchising για επιχειρηματική ανάπτυξη και προσωπική ευημερία, απαιτείται ένα νέο ξεκίνημα, ένας νέος εξοπλισμός με νέα εργαλεία και κυρίως με αυτά που θα ενδυναμώσουν τις επιχειρήσεις μας (συνολικά ως δίκτυα) και θα τις καταστήσουν ικανές να ανταποκριθούν στις συνεχείς αναταράξεις, στην εντατικοποίηση του ανταγωνισμού αλλά και στη ραγδαία συρρίκνωση της ζήτησης.
Και στη φάση αυτή – περισσότερο από ποτέ – απαιτείται ένα επιχειρηματικό μοντέλο που χαρακτηρίζεται από αξίες και αρχές με επίκεντρο την αξιοπιστία και διαφάνεια.
Στο τεύχος αυτό παραθέτουμε μια συνοπτική παρουσίαση πέντε άρθρων μας, που έχουμε δημοσιεύσει στο Franchise Blog την τελευταία περίοδο, που έχουν όλα μια κοινή συνιστώσα: την ανάγκη να διαμορφώσουν οι αλυσίδες franchise μια επιχειρηματική προσέγγιση που θα στηρίζεται σε ένα νέο μοντέλο ηγεσίας, σε νέες ευέλικτες δομές χαμηλού κόστους, σε συνεχή έλεγχο της αποδοτικότητας σε επίπεδο σημείου πώλησης, δίνοντας έμφαση στην κερδοφορία και τη βιωσιμότητα του franchisee.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι, ότι η υποστήριξη, ή μάλλον ο μη αποκλεισμός του franchising από επιδοτούμενα προγράμματα θα πρέπει να στηριχθεί κυρίως στην ισχύ, στη δυναμική και αποδοχή αυτού καθαυτού του θεσμού μέσα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Και τούτο θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα της αποδοτικότητας των υφιστάμενων franchisees και της προβολής αυτών των επιτυχημένων πρακτικών και επιχειρήσεων στην αγορά, στον επιχειρηματικό κοινό.
Οι franchisors, οι επενδυτές δεν επιζητούν μια ειδική αντιμετώπιση, αλλά απλώς ισοτιμία και ορθολογισμό. Οι περίοδοι των επιδοτήσεων που κατέληγαν στη δημιουργία σουβλατζίδικων, καφέ, κομμωτηρίων κλπ με μέσο ποσοστό βιωσιμότητας 25% πρέπει να τελειώσουν. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η πολυτέλεια. Τα όποια προγράμματα θα πρέπει να εδράζονται σε τρία βασικά κριτήρια: βιωσιμότητα, ανταγωνιστικότητα και ουσιαστική μόχλευση.
Θα πρέπει να κατανοήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στο χώρο του franchise, ότι όπως αναφέρουμε στο άρθρο για τη Συμβολή του Franchising στην Ελληνική Οικονομία, το κλειδί δεν είναι – και προφανώς δεν αρκεί – η αποσπασματική- ευκαιριακή παράθεση σε επιστολές στις εκάστοτε ‘πολιτικές ηγεσίες” των πλεονεκτημάτων του franchising και της δυναμικής που μπορεί να συνεισφέρει στην ελληνική οικονομία, αλλά κυρίως το πώς αυτό καθαυτό το ίδιο το franchising θα τα επιβάλει ως αναντίρρητες αλήθειες στην αγορά και συνολικά στην κοινωνία. Προβολή βέλτιστων πρακτικών και θωράκιση της αξιοπιστίας του θεσμού, αυτοί είναι οι άξονες υψηλής προτεραιότητας.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πώς δεκάδες οργανωμένα συστήματα franchise τον τελευταίο χρόνο έχουν καταφέρει να αναπροσαρμόσουν τα δίκτυα τους, να επανακαθορίσουν την αλυσίδα αξίας τους, να εφαρμόσουν νέες δομές οργάνωσης, να επαναπροσδιορίσουν το επιχειρηματικό τους μοντέλο στα νέα θεμελιώδη μεγέθη της αγοράς, να ευθυγραμμίσουν την πολιτική marketing τους στο “νέο” πελάτη και να επιτύχουν όχι απλώς μια διατήρηση του μεριδίου της αγοράς τους, αλλά και να το διευρύνουν και να συνεχίζουν με αυξανόμενο ρυθμό την αναπτυξιακή τους πορεία.
Απέδειξαν σε εποχές προκλήσεων και αναταράξεων ότι:“Η ευημερία είναι σπουδαίος δάσκαλος. Η δυσπραγία είναι ακόμη σπουδαιότερος.” William Hazlitt (1778 – 1830)
Δεν είναι πολλές οι αλυσίδες αυτές, πράγματι. Είναι όμως αρκετές και μάλιστα σε τέτοιους κλάδους όπου η κρίση έχει ωθήσει την αγορά σε επίπεδα που υπερβαίνουν το 50% των πωλήσεων του 2009. Ενδεικτικά αναφέρουμε το χώρο της ένδυσης, το χώρο των αξεσουάρ, το χώρο των εσωρούχων, το χώρο της εστίασης, το χώρο των επίπλων και ούτω καθεξής. Οι αλυσίδες αυτές έχουν καταφέρει να κερδίσουν την πρώτη μάχη γιατί ακριβώς, επέτυχαν να ενεργοποιήσουν ορισμένα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του δικτύου franchising ως δομή οργάνωσης, όπως ευελιξία, αποκέντρωση στη δράση, οργανική συνάρθρωση με προμηθευτές και τα πολλαπλά εναλλακτικά διανομής, επικοινωνία, αξιοπιστία, καινοτομία, σύνδεση με την τοπική κοινωνία και εξωστρέφεια.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που έχει ανάγκη η σύγχρονη επιχείρηση και η ελληνική οικονομία.
To franchising μπορεί να αποτελέσει ένα φωτεινό παράδειγμα, να αποτελέσει μια διέξοδο, αρκεί αφενός να μη δημιουργούνται προσκόμματα στην επιχειρηματικότητα και αποκλεισμοί στην ανάπτυξή του και να μην ενθαρρύνεται άμεσα ή έμμεσα ο αθέμιτος ανταγωνισμός και αφετέρου να μην επιτρέπεται η δυσφήμιση του από δεκάδες τυχοδιώκτες του χώρου..
Δεν το έχει ανάγκη μόνο η αγορά και οι επιχειρηματίες αλλά και οι χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
